"Ο Δεκάλογος της ορθής τεχνικής στο τρέξιμο" ένα άρθρο από τον δρομέα Θεόδωρο Λάζαρη

Τις τελευταίες ημέρες μου έγινε ένα μπαράζ ερωτήσεων από ανθρώπους που μόλις πρόσφατα ασχολήθηκαν με το τρέξιμο, σχετικά με την ορθή τεχνική στο τρέξιμο. Με αφορμή την οποία εμπειρία έχω και τη πολλή μελέτη που έχω κάνει πάνω στο θέμα αυτό, άλλα και τη προσωπική πρακτική θα έδινα τις εξής απλές-κοινότυπες συμβουλές.

1. Προσπαθούμε πάντοτε να πατάμε και να προσγειωνόμαστε κάτω από το κέντρο βάρους μας, δηλαδή στη νοητή ευθεία κάτω από το σώμα μας και όχι μπροστά από αυτό.

2. Προσπαθούμε να μην προσγειωνόμαστε με τη φτέρνα μας, διότι δε μπορεί ποτέ να εφαρμοστεί ο κανόνας 1.

3. Το τρέξιμο γίνεται -εν αντιθέσει με τη πίστη των περισσότερων- με τη βοήθεια του δικεφάλου και λιγότερο του τετρακέφαλου, αυτό μειώνει το διασκελισμό και βοηθάει και πάλι στο 1 και 2.

4. Για αρχή είναι καλό να προτιμήσουμε πιο μικρούς και συχνούς διασκελισμούς. αρχικά θα είναι επίπονο, με το καιρό θα είναι όμως γρηγορότερο και οικονομικότερο σε ενέργεια.

5. Στο ερώτημα αν βγάζουμε το γόνατο μπροστά, η απάντηση είναι πως στους δρόμους αποστάσεων, προτιμάμε να μη βγάζουμε γόνατο μπροστά από το κέντρο βάρους μας.

6. Προτιμάμε μικρή επαφή με το έδαφος και όχι να "σκάβουμε" το έδαφος. Επόμενο είναι ότι με όσο μικρότερη επιφάνεια πέλματος πατάμε στο έδαφος, τόσο μικρότερη επαφή έχουμε (επαφή με τη "μύτη" του ποδιού).

7. Η καλύτερη δυνατή στάση του σώματος είναι με μικρή κλίση προς τα εμπρός, το λεγόμενο σημείο απώλειας στήριξης, δηλαδή μέχρι το σημείο που το σώμα είναι από μόνο του έτοιμο να κινηθεί προς μπροστά/να πέσει μπροστά, χωρίς να χρειαστεί να το σπρώξουμε.

8. Δεν τρέχουμε ποτέ με χαμηλά τη λεκάνη μας, δηλαδή καθιστά. Κάτι τέτοιο επιβαρύνει αφάνταστα τα ισχία, ενώ μηχανικά μας οδηγεί σε όλα τα παραπάνω λάθη που επισημάναμε.

9. Τα χέρια μας προσπαθούμε να τα έχουμε χαλαρά και όχι σφιγμένα. Η σωστή κάθετη κίνησή τους, σύμφωνα με κάποιες έρευνες βοηθά εκτός από τη σωστή ισορροπία και στη μείωση επαφής του πέλματος με το έδαφος.

10. Προσπαθούμε μετά την επαφή με το έδαφος, να σηκώσουμε τη φτέρνα μας προς το γλουτό και όχι να σύρουμε το πόδι μας μπροστά. Η αδυναμία να κάνουμε κάτι αντίστοιχο υποδηλώνει αδύναμους δικέφαλους.

--Μερικές ακόμα επισημάνσεις--

• Δεν κάνουμε ποτέ δραστικές αλλαγές άμεσα στο τρέξιμό μας, όπως για παράδειγμα από φτέρνα να πάμε σε μύτη ή από καθιστοί σε αλτικότητα. Όλα αυτά θα επιφέρουν τραυματισμούς.
• Οι αλλαγές που θα επιλέξουμε να κάνουμε θα πρέπει αρχικά να γίνονται με αργά και μικρής διάρκειας τρέξιματα.
• Πολλές από τις αλλαγές που αναφέρουμε θέλουν συχνά και αντίστοιχη ενδυνάμωση, με λάστιχα, αντιστάσεις και αλτικές ασκήσεις για να τις υποστηρίζουμε καλύτερα.
• ΔΙΚΕΦΑΛΟΙ: Αιτία της συντριπτικής πλειοψηφίας των προβλημάτων είναι οι δικέφαλοι και γενικά οι αδύναμοι καμπτήρες. το καθιστό τρέξιμο, το πόδι που δεν σηκώνεται από το έδαφος, τα μακριά βήματα, το γόνατο μπροστά και άλλα, υποδηλώνουν με σαφήνεια αδυναμία του δικεφάλου και των γλουτών, που πραγματοποιούν σωστά τη ορθή τεχνική τρεξίματος.

Από το Θεόδωρο Λάζαρη